Harvey Milk

Την περίμενα εναγωνίως αυτή την ταινία. Κάτι ο Sean Penn, κάτι ο Gus Van Sant, αλλά κυρίως το πολιτικό του θέματος, με τράβηξαν. Στις αμιγώς πολιτικές ταινίες (γιατί και το προσωπικό είναι πολιτικό αλλά δεν εννοούσα αυτό) μου φαίνεται πάντα ενδιαφέρουσα η επιλογή του θέματος, η παρουσίαση των ηρώων (με εξαίρεση τον Τσε, που δεν αντέχω άλλο) , η οπτική του σκηνοθέτη κλπ.

Πρόκειται για την αληθινή ιστορία του Harvey Milk, του πρώτου Αμερικανού ο οποίος απέκτησε δημόσιο αξίωμα δηλώνοντας ανοιχτά την ομοφυλοφιλία του και διεκδικώντας ισότητα για την γκέι κοινότητα στη χώρα. Δολοφονήθηκε από πολιτικό του αντίπαλο το 1978 και έγινε σύμβολο του κινήματος των ομοφυλόφιλων.

Απ’αυτή την ταινία έχω ανάμικτες εντυπώσεις. Καταρχάς το θέμα από μόνο του είναιαβανταδόρικο: προσφέρεται για ηρωοποίηση, ασχολείται με τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων στην Αμερική, είναι πραγματική ιστορία, αφορά πολύ κόσμο. Όλα τα υλικά για να γίνει μια καλή ταινία. Και για να μην είμαι άδικη, η ταινία δεν είναι τελικά κακή. Λίγο απογοητευτική είναι αν έχεις μεγάλες προσδοκίες. Μαζί με δυνατά στοιχεία, εμφανίζονται και κάποια εντελώς άκυρα.

Τι εννοώ; Πρώτον μου φάνηκε μεγάλη, γεγονός που με εξέπληξε καθώς η ταινία διαρκεί δύο ώρες. Όταν σκέφτηκα τι με κούρασε συνειδητοποίησα ότι έκανε πολλές κοιλιές, είχε επαναλαμβανόμενα θεματικά μοτίβα με την ίδια συναισθηματική φόρτιση, με αποτέλεσμα να χάνεται ο θεατής και να περιμένει μια κορύφωση που δεν έρχεται ποτέ. Εντελώς άστοχη μου φάνηκε επίσης η μουσική επένδυση. Αντί να επιλέξουν οποιοδήποτε μουσικό ρεύμα της εποχής, που θα προσφερόταν για να εμπλουτιστεί και η πολιτισμική εικόνα της Αμερικής του ‘70, έπαιζαν ρομαντικές μελούρες βγαλμένες στην καλύτερη περίπτωση από low-budget τηλεταινία.

Για να μην παραγνωρίσω τα καλά στοιχεία όμως, να πω ότι το θέμα από μόνο του εμπνέει. Δίνεται πολύ ωραία η εικόνα ενός φοβισμένου σαραντάρη που κρύβεται σε μια ομοφοβική κοινωνία, και στη συνέχεια πρωτοστατεί στο πολιτικό κίνημα των ομοφυλόφιλων. Οι «σφήνες» με πραγματικές εικόνες από πορείες, ομιλίες και πρόσωπα της εποχής δίνουν έναν αέρα πιο πειστικό και λίγο νοσταλγικό. Έξοχη λεπτομέρεια: στο τέλος δείχνει τα πραγματικά πρόσωπα, στα οποία μοιάζουν ανατριχιαστικά οι ηθοποιοί. Εξαιρετική διανομή ρόλων. Και για να κλείσω με το φόρτε: ό,τι και πει κανείς για το Harvey Milk, αξίζει μόνο για τον Sean Penn. Όχι απλώς μπαίνει με τη μεγαλύτερη φυσικότητα στο πετσί του ρόλου, χωρίς υπερβολές, γελοιότητες και λοβιτούρες (σ’εναν κατεξοχήν δύσκολο ρόλο για straight ηθοποιό), αλλά δεν σε αφήνει ούτε στιγμή να υποψιαστείς ότι υποκρίνεται. Δεν βλέπεις τον ίδιο, βλέπεις τον Harvey Milk. Σε τελική ανάλυση αυτή είναι η στόφα του μεγάλου ηθοποιού. Ο άνθρωπος που στη σκηνή αφήνει τον εαυτό του απ’έξω. Μόνο γι’αυτό αξίζει να το δείτε.