Ένα έλασσον(;) ζήτημα

Πολλά και σπουδαία συμβαίνουν στην όμορφη και παράξενη πατρίδα μας. Από πορείες εναντίον των νεοφιλελεύθερων μέτρων μέχρι κριτική πατριδογνωσίας σε ξενόφερτα και ξενοκίνητα περιοδικά για το ποιόν του τίμιου κι εργατικού λαού μας. Τίποτα απ'όλα αυτά δεν θα μας απασχολήσει στο παρόν ποστ. Ένα έλασσον θέμα, σε σχέση με τα προαναφερθέντα, απ'αυτά τα μικρά και καθημερινά που σου ανεβάζουν το αίμα στο κεφάλι όμως και κάνουν τη φλέβα στον αριστερό σου κρόταφο να πετάει (αυτό μου συμβαίνει στ'αλήθεια, δεν ξέρω αν προέρχεται από τα νεύρα ή από την χειμερία γρίπη που με κατατρύχει).

Για να μην μακρυγορώ, σήμερα διάβαζα, όπως και πολλοί συνάνθρωποί μου, αυτό. Πρόκειται για ένα κείμενο με θέμα την απόλυση Παλαιστίδη από τις εκδόσεις Άγρα και τη σταση των διανοουμένων. Δεν με απασχολεί η ουσία του κειμένου. Μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί (εγώ τυχαίνει κιόλας να ανήκω στην πρώτη κατηγορία), αλλά έχω τρία κομβικά προβλήματα:

Το πρώτο έχει να κάνει με δικό μου κόλλημα με τα ράουντ-μαίηλς. Ο τύπος έστειλε σήμερα χιλιάδες μαίηλς με το κείμενό του. Άπειρα όμως. Ο κάθε πικραμένος που νομίζει ότι έχει γράψει το νέο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, θεωρεί υποχρέωση να σπαμάρει το άπαν σύμπαν με τις σοφίες του. Όλοι γράφουμε τον πόνο μας, αλλά δεν τον στέλνουμε σε όλες μας τις επαφές και σε όλες τις λίστες που ξέρουμε. Φροντίζουμε να γράψουμε κάπου τη γνώμη μας (στο βλογ, σε κάποια λίστα ή έντυπο) και θεωρούμε ότι οι πεφωτισμένοι ομόγλωσσοι θα σπεύσουν να μας διαβάσουν, να αναγνωρίσουν το πηγαίο ταλέντο μας και την το αναμφισβήτητο δίκιο μας. Δεν κοινωνούμε όμως το ψώνιο μας σε εκόντες άκοντες, για να αυξήσουμε την αναγνωσιμοτητά και την αναγνωρισιμότητά μας, χώρια το ντόρο που ελπίζουμε να επιφέρουμε.

Δεύτερον, το υστερόγραφο, το οποίο και παραθέτω αυτούσιο: Το κείμενο δόθηκε για δημοσίευση στα «Ενθέματα» της Αυγής -από όπου είχα στο παρελθόν ανοιχτή πρόσκληση συνεργασίας- στις 22-2-2010. Δύο ημέρες μετά με ενημέρωσαν ευγενικά ότι δεν μπορούν να το δημοσιεύσουν. Καλό είναι, στις αρχές του 21ου αιώνα, να θυμόμαστε όλοι ότι ο σταλινισμός είναι κυρίως νοοτροπία και λιγότερο ιδεολογία…

Tο γεγονός και μόνο ότι ένα άρθρο κόβεται από μια εφημερίδα, αρκεί για να επιφέρει χαρακτηρισμούς όπως σταλινικός/φασίστας/ρατσιστής για τους πάντες και τα πάντα. Δεν μπορεί να χαρακτηρίζουμε ελαφρά τη καρδία σταλινικό οτιδήποτε δεν μας αρέσει ή κάτι με το οποίο διαφωνούμε. Και εμείς γελοιοποιούμαστε και ο Στάλιν χάνει το νόημά του. Από πότε χαρακτηρίζουμε σταλινική την εφημερίδα που για οποιονδήποτε λόγο κόβει ένα άρθρο; Αν ο ίδιος άνθρωπος έστελνε το άρθρο του στην Ελευθεροτυπία ή στην Καθημερινή θα θεωρούσε σχεδόν βέβαιο και απολύτως σεβαστό ότι θα κοβόταν, αλλά η Αυγή αντιμετωπίζεται ως σκουπιδοτενεκές που όλα τα δημοσιεύει. Ο μόνος λόγος που κάτι κόβεται είναι, κατά τον Δεσποινιάδη, ο σταλινισμός. Το ότι έτσι κι αλλιώς κάποια άρθρα κόβονται δεν τον αφορά, γιατί το δικό του άρθρο είναι όπως είπαμε, το νέο Κομμουνιστικό Μανιφέστο.

Τρίτον και εξοργιστικότερον, ο Δεσποινιάδης διατείνεται ότι το κείμενό του δεν δημοσιεύτηκε στα Ενθέματα της Αυγής γιατί οι των Ενθεμάτων είναι σταλινικοί. Μάλιστα. Καμία αντίρρηση δεν θα είχα, αν ο συντάκτης του συμπαθούς (κατά τα λοιπά) άρθρου δεν αποσιωπούσε τα γεγονότα, τα οποία γνωρίζω (ως μη όφειλα) εντελώς συμπτωματικά και έχουν περιληπτικά ως εξής: ο Δεσποινιάδης στέλνει το κείμενό του στα Ενθέματα. Του απαντάνε ότι δεν θα μπει γιατί ο υπεύθυνος των Ενθεμάτων γράφει γι'αυτή την Κυριακή άρθρο για το ίδιο θέμα (και υπέρ του Παλαιστίδη), αλλά ότι μπορεί να μπει συντομευμένο στην κύρια ύλη. Η απάντηση του Δεσποινιάδη ήταν να χαρακτηρίσει τα Ενθέματα σταλινικά. Το επίθετο σταλινικά είναι αυτό που τελικά μένει στ'αυτιά του καλοπροαίρετου αναγνώστη. Η άποψη του Δεσποινιάδη μετράει (αν η πραγματικότητα άλλωστε δε συμφωνεί μ'αυτήν, τόσο το χειρότετο για την πραγματικότητα) γιατί ποιος έχει τον χρόνο και τη διάθεση να ψάχνει τι στ'αλήθεια συνέβη. Αλλά όπως λέει και ο σοφός, κατά τα άλλα, λαός μας: ρίχνει ο τρελός μια πέτρα στο πηγάδι και σαράντα τρέχουν για να τη βγάλουν. Συγχύστηκα πάλι βραδιάτικα...

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί

Της απεσταλμένης μας, Άννας Μιναρτζόγλου

Δύο ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις έγιναν τις τελευταίες μέρες στην Αθήνα. Και στις δύο με τρόμο ανακάλυψα ότι στη χώρα μας, την οποία θέλουμε να θεωρούμε πολιτισμένη, ζουν και βασιλεύουν ακόμα τραμπουκικές μέθοδοι.

Το πρώτο περιστατικό προκλήθηκε από ανθρώπους που θα χαρακτήριζονταν μάλλον γραφικοί με μεθόδους τραμπούκων, και θα ήταν μόνο για γέλια, αν δεν ήταν και για κλάματα. Επρόκειτο για την παρουσίαση του βιβλίου του Μακάριου Δρουσιώτη με τίτλο «Δύο απόπειρες και μία δολοφονία». Επειδή μία από τις απόπειρες στις οποίες αναφέρεται ο Δρουσιώτης είναι η απόπειρα δολοφονίας εναντίον του δικτάτορα Παπαδόπουλου από τον Αλέκο Παναγούλη, ορισμένοι θεώρησαν ότι έτσι ο Δρουσιώτης εξισώνει αυτή την αντιστασιακή πράξη με πράξεις φασιστικού χαρακτήρα που τελέστηκαν στην Κύπρο της ίδιας περιόδου. Επιπλέον, ο Δρουσιώτης, έχοντας κάνει εκτενή έρευνα, ανφέρεται και σε κάτι γνωστό ήδη από την εποχή εκείνη: τη βοήθεια που έλαβε – σε όπλα και εκρηκτικά, για να πραγματοποιήσει την εν λόγω απόπειρα – ο Παναγούλης από τον Πολύκαρπο Γιωρκάτζη, άνθρωπο σκοτεινό μπλεγμένο με το παρακράτος της Κύπρου και έχοντα σχέσεις με τους Έλληνες χουντικούς. Ενώ δηλαδή δεν γίνεται καμία αρνητική αναφορά στον ίδιο τον Παναγούλη, κι ενώ από τα ίδια τα γεγονότα το μόνο που θα μπορούσε ενδεχομένως να του προσάψει κάποιος είναι η αφέλεια ή το ριψοκίνδυνο του να συνεργαστεί μ’έναν ιδεολογικό του αντίπαλο, ορισμένοι από τους παριστάμενους στην παρουσίαση, οι οποίοι άρχισαν να φωνάζουν και να προσβάλλουν, αρνήθηκαν στον συγγραφέα το δικαίωμα να μιλάει για «πρόσωπα ιερά», όπως είπαν.

Δυστυχώς νομίζω ότι πολλοί σ’αυτή τη χώρα δεν έχουν καταλάβει κάτι απλό που τόνισε η Σία Αναγνωστοπούλου στην ίδια εκδήλωση, ότι δηλαδή στην Ιστορία δεν υπάρχουν ιερά πρόσωπα. Αυτό σημαίνει, όπως το καταλαβαίνω εγώ, ότι δεν υπάρχει τίποτα για το οποίο να απαγορεύεται να μιλήσουμε, και κυρίως δεν υπάρχει ιερή Ιστορία. Η μόνη ιερή ιστορία είναι αυτή των ιερών κειμένων της θρησκείας, για όσους πιστεύουν σ’αυτά. Η ιστορία των ανθρώπων δεν είναι κάτι ιερό, είναι κάτι πραγματικό που υπόκειται σε μελέτη και ανάλυση. Τέλος πάντων, το επεισόδιο αυτό ήταν κυρίως γελοίο: ορισμένοι που επαναλάμβαναν γραφικότητες και άλλοι, που οργανωμένοι είχαν έρθει μαζί τους ως κλακαδόροι για να τους χειροκροτούν και να φωνάζουν. Δηλαδή, μέθοδοι καθαρά τραμπουκικές. Που δίνουν βέβαια και την επικίνδυνη διάσταση του επεισοδίου: κάποιοι φώναζαν στον Δρουσιώτη να αναιρέσει το βιβλίο του. Όπως παρατήρησε μια καθόλα σεβάσμια επιστήμονας που παρευρισκόταν, αν κάποιος φώναζε να καεί το βιβλίο, όλοι αυτοί θα συμφωνούσαν...

Και πάμε στο δεύτερο επεισόδιο, το οποίο είναι πιο σοβαρό και μάλλον θα το έχετε ακούσει ή διαβάσει. Τη Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου πραγματοποιήθηκε στην Παλιά Βουλή μια εκδήλωση σχετικά με το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια που κατέθεσε πρόσφατα η κυβέρνηση στη Βουλή. Την εκδήλωση οργάνωνε μια καθόλα σοβαρή οργάνωση, η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, και μιλούσαν επιστήμονες και εκπρόσωποι φορέων και επαγγελματικών σωματείων και συνδέσμων. Το προς συζήτηση θέμα δε, ήταν ένα σχέδιο νόμου που έχει κατατεθεί στη Βουλή από τη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας, προκειμένου να συζητηθεί και να ψηφιστεί από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους του λαού. Τα τονίζω όλα αυτά, όσο σχηματικά κι αν μπορεί να φαίνονται σε ορισμένους, γιατί δίνουν το στίγμα της νομιμοποίησης με την οποία πρέπει να περιβάλλεται μια τέτοια πρωτοβουλία σε μια χώρα δημοκρατική, με Σύνταγμα και νόμους.

Στην εν λόγω εκδήλωση λοιπόν, ορισμένοι ήρθαν οργανωμένοι και με σχέδιο να τραμπουκίσουν. Είχαν από την αρχή ακροβολιστεί σε διάφορα σημεία του αμφιθεάτρου (εκτός από την αριστερή του πλευρά – κάποιο πρόβλημα έχουν ως φαίνεται μ’αυτό τον χώρο της αίθουσας) και προσπαθούσαν να μην κάνουν ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία τους. Ωστόσο, ακόμα και στο δικό μου απαίδευτο μάτι φαινόταν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Μία ύποπτη φυσιογνωμία περιφέροταν περιμετρικά της αίθουσας, από τη μια είσοδο στην άλλη, και φαινόταν να περιεργάζεται τον κόσμο και να κάνει συνεννοήσεις. Κι άλλοι μου είπαν μετά ότι ορισμένοι συνεχώς μιλούσαν στα τηλέφωνά τους δίνοντας πληροφορίες («τώρα μιλάει ο τάδε») και ενίοτε όταν στο τέλος μιας ομίλιας ακούγονταν χειροκροτήματα χτυπούσαν τα έδρανα.

Κάποια στιγμή, και με μια αφορμή τόσο ασήμαντη που δεν την κατάλαβα καν, ορισμένοι απ’αυτούς άρχισαν να φωνάζουν. Στη συνέχεια, κι ενώ ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος που συντόνιζε τη συζήτηση ψύχραιμα τους ζητούσε να σταματήσουν για να συνεχιστεί η συζήτηση, όλοι οι οργανωμένοι τραμπούκοι σηκώθηκαν από τα διάφορα σημεία στα οποία κάθονταν, πλησίασαν το πάνελ και υψώνοντας τις γροθιές τους άρχισαν να φωνάζουν τόσο δυνατά που αυτά που έλεγαν μου ήταν εντελώς ακατάληπτα. Κατάλαβα μόνο έναν, έναν τύπο με ξυρισμένο κεφάλι που έπιασε το μικρόφωνο και κάτι φώναζε ότι οι οργανωτές της εκδήλωσης δεν έδωσαν φωνή στην αντίθετη άποψη. Προφανώς το πρόβλημά του ήταν ότι δεν προσκλήθηκαν εκπρόσωποι της Χρυσής Αυγής για να τραμπουκίσουν και επισήμως, από το πάνελ. Η αστυνομία (ΜΑΤ πρέπει να ήταν), μπήκε στην αίθουσα, τους περικύκλωσε και τελικά τους απομάκρυνε από τον χώρο. Ακούσαμε τον επικεφαλής τους να ενημερώνει τους ανωτέρους του ότι αν χρειαζόταν θα έκανε συλλήψεις – υπήρχε και μια κλούβα έξω από το κτήριο. Το επεισόδιο έληξε εκεί και η εκδήλωση συνεχίστηκε – ευτυχώς που οι παρευρισκόμενοι διατήρησαν την ψυχραιμία τους, γιατί αν είχαμε αρχίσει όλοι μαζί να πλακωνόμαστε δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί η συζήτηση. Μόνο μερικοί – και καλά έκαναν – φώναζαν «έξω οι φασίστες» (και η φίλη μας η Δ. φώναζε «έξω τα αρχ....», αλλά δεν ακούστηκε).

Δεν είχα ξαναβρεθεί σε τέτοια κατάσταση και νόμιζα ότι θα τρόμαζα. Κατάλαβα όμως ότι δεν φοβάσαι σ’αυτές τις καταστάσεις, γιατί απλώς η οργή υπερτερεί. Με εξόργισε όλος ο φασισμός αυτής της συμπεριφοράς και με εξόργισε στο τέλος και το ότι όταν οι φασίστες είχαν κυκλωθεί από τα ΜΑΤ άρχισαν να ψάλλουν τον ελληνικό εθνικό ύμνο, τον Ύμνο εις την Ελευθερία, με την οποία ελευθερία καμία σχέση δεν μπορούν να έχουν. Αναρωτιέμαι επίσης αν η αστυνομία θα μπορούσε να τους έχει απομακρύνει γρηγορότερα.

Κάτι λοιπόν πρέπει να κάνουμε, να αρχίσουμε να οργανώνουμε μια συντονισμένη απάντηση σε τέτοιου είδους φαινόμενα. Μόνο περήφανοι μπορούμε να είμαστε που θέλουμε να ενταχθούν ισότιμα στην κοινωνία μας όλοι όσοι το επιθυμούν. Και μόνο περήφανοι πρέπει να είμαστε αν ορισμένοι «ξένοι» (αν μπορούμε να ονομάσουμε «ξένους» ανθρώπους που χρόνια ολόκληρα ζουν στην Ελλάδα και συμμετέχουν σ’αυτή την κοινωνία) θέλουν να γίνουν Έλληνες πολίτες. Ο εθνικός μας ύμνος δεν ανήκει στους φασίστες, ούτε τους ανέθεσε κανείς να προστατεύσουν την υποτιθέμενη «καθαρότητά» μας.

Live your myth in Greece

Αυτά και αυτά διάβαζα σήμερα και σηκώθηκαν οι τρίχες της κεφαλής μου, για να μην πω τίποτα χειρότερο. Αυτό δε λέγεται υπαναχώρηση απ'τα υπεσχημένα, άτακτη φυγή λέγεται, για να κυριολεκτούμε καμιά φορά σ'αυτήν τη χώρα που μας έλαχε. Ένα κουτσουρεμένο και φοβικό νομοσχέδιο στην αρχή, το οποίο όμως είπαμε να στηρίξουμε για να γίνει έστω κι έτσι η αρχή για μια ρύθμιση του μεταναστευτικού. Όχι, ούτε αρκετό ήταν, ούτε τολμηρό, απολύτως αυτονόητο ήταν για την τελευταία χώρα της Ευρώπης που είχε εμπιστευτεί τη μεταναστευτική της πολιτική στον χωροφύλακα της γειτονιάς και στους ΜΑΤατζήδες του Έθνους. Από το σημείο αυτό όμως, μέχρι το έκτρωμα που τελικά κατατέθηκε για να ικανοποιηθεί ο κάθε Καρατζαφύρερ, απέχουμε έτη φωτός.

Διαβάζω και δεν πιστεύω στα μάτια μου για τις νέες προτάσεις, τις γενναίες αυτές (κατά Ραγκούση) προτάσεις.

α) “Μετά τη δημόσια διαβούλευση θεσπίζεται ως υποχρεωτική η νόμιμη πενταετής παραμονή όχι μόνο του ενός αλλά και των δύο γονέων στην Ελλάδα για να μπορεί ένα παιδί που γεννιέται στη χώρα μας να αποκτήσει την ελληνική ιθαγένεια. [...] Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις μεταναστευτικών φορέων και κινήσεων η αρχική πρόταση του υπουργείου έδινε δικαιώματα μόνο σε 80.000 από τα περίπου 250.000 παιδιά μεταναστών που ζουν στην Ελλάδα ενώ με τη νέα ρύθμιση ο αριθμός αυτός δεν ξεπερνά τις 15.000”.

Τι θέλουν δλδ να μας πουν, ότι τα παιδιά με έναν μόνο γονιό με νόμιμη πενταετή παραμονή πρέπει να τιμωρούνται γι'αυτό, ή μήπως η “αγία ελληνική οικογένεια” πρέπει να θεωρείται εξαγώγιμο μοντέλο, παρέκλιση εκ του οποίου οδηγεί σε εθνικό και πολιτικό αποκλεισμό; Και όπως ρωτάει κι ο Ημιθανής (σε εκλάμψεις υγείας): Ο Καχιασβίλι (ο Ακάκιος για!) και οι σαν αυτόν είχε και τους δυο γονείς του νόμιμα στην Ελλάδα για 5, 7 ή 107 χρόνια; Ή εκεί μέτραγε μόνο το μετάλιο και δεν πειράζει ρε αδερφέ, ο καλός ο μύλος όλους τους εξελληνίζει...Αν αυτή η τροποποίηση δεν αποσκοπεί αποκλειστικά και μόνο στην δραστική μείωση των δικαιούχων της ιθαγένειας, τι ακριβώς εξυπηρετεί; Εν πρώτοις λοιπόν, εκδικητικό το ελληνικό κράτος. Ένας νόμιμος γονιός ίσον κανένας, όπως όλοι ξέρουμε.

Βου) Για παιδιά που δεν γεννήθηκαν στην Ελλάδα, απαιτείται εξαετής φοίτηση σε ελληνικό σχολείο, από την τριετή που προτάθηκε αρχικά. Το παιδί δλδ που ήρθε σε μεγαλύτερη ηλικία και δεν πρόλαβε να φοιτήσει έξι συναπτά έτη σε ελληνικό σχολείο, να κόψει το λαιμό του και να μας αδειάζει τη γωνιά. Τι φταίμε εμείς οι γνήσιοι απόγονοι του Θεμιστοκλέους (βεβαίως, βεβαίως) αν δεν έκανε τα κουμάντα του στο Αφγανιστάν να έρθει πιο νωρις; Μα σε τρία χρόνια δεν προλαβαίνει να μάθει σωστά ελληνικά, ισχυρίζονται οι εθναμύντορες. Πιθανόν. Τις εξετάσεις γλωσσομάθειας τι τις βάζουν τότε ως προϋπόθεση; Ή δέχεσαι ότι η εξαετής φοίτηση αρκεί και καταργείς τις εξετάσεις, ή τις κρατάς και απαιτείς τριετή φοίτηση. Όλα μαζί μόνο στην κακόβουλη και χαιρέκακη (πάλι) μείωση του αριθμού των αιτούντων αποσκοπεί.

Γου) Γενικώς κι αορίστως απαιτείται ομαλή ένταξη στην οικονομική και κοινωνική ζωή της χώρας. Ένα από τα στοιχεία που συνεκτιμάται προς αυτή την κατεύθυνση είναι και ο συγγενικός δεσμός εξ αγχιστείας με Έλληνα πολίτη.

Κατ'αρχάς, ο μόνος εξ'αγχιστείας δεσμός που μπορώ να σκεφτώ για έναν μετανάστη είναι ο γάμος. Δεν μπορώ να φανταστώ άλλους εξ'αγχιστείας συγγενείς, όπως γαμπρούς, νύφες, πεθερικά και μπατζανάκηδες αν δεν υπάρχει γάμος. Υποτίθεται όμως ότι ο ξένος συζυγος Έλληνα δικαιούται, σύμφωνα με τον ισχύοντα νόμο, ανανεώσιμη ετήσια άδεια παραμονής και υποβολή αίτησης για απόκτηση ιθαγένειας σε 8 χρόνια. Μετά την ψήφιση του τωρινού νομοσχεδίου, ο μετανάστης θα πρέπει να περιμένει 7 χρόνια συν 1 για τα διαδικαστικά, άρα 8 για την απάντηση, ενώ ο γάμος του θα θεωρείται απλώς επικουρικό στοιχείο που συνεκτιμάται στην αίτηση. Πρόοδος ακούει; Να προχωρήσουμε είπαμε, όχι να πάμε πίσω ολοταχώς.

Δου) Απαιιτείται επίσης η εξοικείωση με τους θεσμούς και την πολιτική ζωή της Ελλάδας και γνώση σε βασικά της σημεία την ελληνική πολιτική ιστορία, ιδίως τη σύγχρονη. Ό,τι δλδ γνωρίζει κι ο μέσος Έλληνας, σα να λέμε. Που φοιτητής αρχιτεκτονικής στο Λονδίνο, γόνος αστικής οικογενείας ΒΠ, μου έλεγε ότι “ολοκληρωτικό καθεστώς είναι η δημοκρατία γιατί ολοκληρωτικός σημαίνει ολοκληρωμένος”. Και επί πτυχίω φοιτήτρια φιλοσοφικής έγραψε σε εξέταση ότι στον Β' παγκόσμιο, η Γαλλία κι η Αγγλία συμμάχησε με τη Γερμανία. Τα παραδείγματα δεν προέρχονται από τον μέσο Έλληνα, αλλά από ανθρώπους επιστήμονες και μορφωμένους (ο Αλλάχ να τους κάνει). Και ερωτώ η αφελής πλην περήφανη Ελληνίδα: αφού ισότητα ευαγγελίζεται το νέο νομοσχέδιο (και καλά μεταναστών και τρισχιλιετών Ελλήνων), δεν θα πρεπε να υπάρχει πρόβλεψη αφαίρεσης της ιθαγένειας από αστοιχείωτους συμπολίτες μας; Δεν μπορεί το ελληνικό κράτος να απαιτεί από ξένους να γνωρίζουν ιστορία και πολιτικούς θεσμούς, αλλά για τους αδαείς Έλληνες να κωφεύει. Πώς πιστοποιείται η ελληνομάθεια των ήδη Ελλήνων; Κληρονομικώ τω χαρίσματι και μέσω DΝΑ; Πείτε μου κι εμένα γιατί κάτι χάνω.

Και ακομα: Σε ποια ιστορία ακριβώς θα εξετάζονται οι δόλιοι άνθρωπο/αθύρματα του Ραγκούση και του κάθε καιροσκόπου; Στον μύθο του κρυφού σχολειού και του αιμοσταγούς Τούρκου που εις μάτην παλεύουμε για να καταργηθούν; Στο τρισχιλιετές και δοξασμένο έθνος μας, με μοναδικό ανάγνωσμα την παπαρρηγοπούλεια ιστορία του 19ου; Αυτοί οι άνθρωποι που μένουν εδώ, θα πρέπει όχι μόνο να δώσουν διαπιστευτήρια εθνικοφροσύνης, να πείσουν την ανώτερη φυλή ότι αξίζει να γίνουν μέρος της, αλλά να αποδείξουν ότι είναι ελληνικότεροι των Ελλήνων, εθνικότεροι του Έθνους, νοικοκυραιότεροι των νοικοκυραίων.

Καλούνται να γλύψουν, να παρακαλάνε 3 Έλληνες να τους δώσουν συστατική επιστολή, πιστοποιητικό νομιμοφροσύνης, να έχουν λευκό ποινικό μητρώο, να βρουν εγγυητές του χρηστού τους βίου (αλήθεια, τι προβλέπεται αν αυτοί οι άνθρωποι υποπέσουν σε παράπτωμα; Σέρνουν στα δικαστήρια τους εγγυητές τους, όπως κάνουν οι τράπεζες;), να εξευτελιστούν όσο δεν πάει για ν'αποδείξουν στην Ψωροκώσταινα ότι είναι κι αυτοί άξιοι να ουρλιάζουν υστερικά για την πατρίδα, ότι είναι μέρος του συρμού, ότι ανήκουν στη μεγάλη οικογένεια των ανεγκέφαλων.

Να σας πω κάτι; Εγώ τετοιους συμπολίτες δεν τους θέλω. Δεν θέλω κι άλλους χαμερπείς, με σκυμμένο κεφάλι σε μια εξουσία που κρατάει και το καρπούζι και το μαχαίρι, φοβισμένα ανθρωπάκια που θα έχουν μάθει να παπαγαλίζουν ό,τι τους λένε για να πάρουν ένα χαρτί. Είτε πιστοποιητικό, είτε πτυχίο, είτε προαγωγή, είτε ιθαγένεια. Ένα χαρτί είναι, που για να στο δώσουν πρέπει να πεις ότι είσαι ελέφαντας, ρακούν, κανελί με βούλες. Δε μας φτάνει που γίναμε έτσι, θέλουμε να κάνουμε και τους υπόλοιπους σαν τα μούτρα μας. Πώς να το στηρίξεις τέτοιο νομοσχέδιο, ε;

ΥΓ. Μια αναφορά μόνο, γιατί θέλει χωριστή ανάρτηση, για την ανακοίνωση που εξέδωσε η Ιερά Σύνοδος για το θέμα. Η ανακοίνωση μια κοινότοπη γενικολογία είναι, αλλά ποιος τους ζήτησε τη γνώμη τους; Πότε επιτέλους θα μάθουμε να μη συνδιαλεγόμαστε με την Εκκλησία σε πολιτικά θέματα; Η ίδια δεν πρόκειται να αποσυρθεί. Πότε θα την αποσύρουμε απ'τον δημόσιο βίο μας;